“Συνωστισμός ή ενότητα”. Τι καλά πού το διαπραγματευτήκαμε μαζί όσοι βρεθήκαμε σε μια ξεχωριστή βραδιά στο “Αμπάριζα” χθες βράδυ στην εκδήλωση “90 Χρόνια Μικρασιατική καταστροφή” με τον Βλάσση Αγτζίδη και τον Στέλιο Θεοδωρίδη και όσους βρεθήκαμε εκεί, τηn πρώτη μέρα του διημέρου.
Μετά το καλοκαίρι είχαμε ξαναχωθεί στην “ανιστόρητη” πραγματικότητα που ορίζουν οι οθόνες πού στάζουν διαστρέβλωση με τους τροϊκανούς και τους υποτακτικούς να αλωνίζουν παπαγαλίζοντας τον Φουκογιάμα για το τέλος της ιστορίας.
Πρόσφυγες όντας μέσα στο χώρο μας, αποκομμένοι από την ενότητά μας
Ήδη ήμασταν τρομοκρατημένοι από τα καινούρια “νέα”: Κι άλλα δις που πρέπει να βρεθούνε, νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές κυνηγημένων ανθρώπων, αναποδογυρίσματα πάγκων ,η Ανθήλη με τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα των Ρομά και τον αναποδογυρισμένο Δήμαρχο να σέρνεται πίσω από τη χ.α., ο Παναγιώταρος ,οι εθελοδουλείες, η αναιμική αντίδραση από το facebook,η κουτσή επικοινωνία με τις οθόνες, οι λογαριασμοί, η ψευτοεπικοινωνία και δεν έχει τέλος ο κατακερματισμός και ο συνωστισμός που μας απειλεί πάλι.
Με ένα κάρο αβεβαιότητες ,έλα που χαρήκαμε μια θάλασσα από ανατροπές όμως σ αυτή τη ξεχωριστή βραδιά! “Βεβαιότητες ” που τάχα μας χάριζε η επιφανειακή ενασχόληση με την ιστορία μέσα από τα ψυχαναγκαστικά διαβάσματα στο σχολείο που πάντα ασθμαίνοντας έπιανε την σύγχρονη ιστορία με ένα ξεκομμένο ΠΑΝΤΑ τρόπο από τη ζωή μας.
Έτσι μπήκε μπουρλότο στην ιστορία των νικητών και ξεδιπλώθηκε ο πλούτος και η θάλασσα που έρχεται από την Ανατολή .Η πάντα ωραία ιστορία της αμφισβήτησης πήρε σάρκα και οστά μέσα από την συνείδηση της ιστορίας .
Οι ξεριζωμένοι άνθρωποι και “συνωστισμένοι” πάνω στα θεωρεία του Εθνικού Θεάτρου είχαν γερό μέταλλο .Ερχόντουσαν από τη θάλασσα ,και από πολύ παλιά ,με την ενότητά τους… και μπορούμε να πούμε ότι πήγαν και πολύ μακριά ,αφού η ευγένειά τους μοιράστηκε σε όλο τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο τα επόμενα χρόνια. Έστησαν νέες ενότητες της ζωής πρωταγωνίστησαν στις συλλογικότητες , και παρά τις δολοφονικές επιθέσεις των Καραμανλήδων στα σπίτια των προσφύγων πήγαν τα πράματα παραπέρα.
Η θάλασσα από ανατροπές και από αντιστοιχήσεις και ενότητες με τα σημερινά ήταν συναρπαστική και η ιστορία της αμφισβήτησης θα είναι πάντα μια ωραία πραγματικότητα.
Μα και η επόμενη ημέρα .Με την Μαρία από την Πρίγκηπο , την Ελλήνα από το Αϊβαλί , την πολίτικη λύρα, το κακούργο σαντούρι, το ούτι και τον νταϊρέ, το σιρόν, τα κεμπάπια και τις σαλάτες της ….
ζύγωσε η Ανατολή και άνοιξε σαν γκιούλ μπαχάρ για το χαλάλι μας και μας σεργιάνισε στις μουσικές…στις μυρουδιές..στις μνήμες της……
-
Follow
Ακολουθείτε
Already have a WordPress.com account? Log in now.
παίρνω Αμπάριζα 
[…] από : “Παίρνω Αμπάριζα” Like this:LikeBe the first to like this. This entry was posted on Πέμπτη, […]
Η εισήγηση του Στέργιου Θεοδωρίδη την πρώτη ημέρα του διημέρου.
——————————————-
-Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει
Χρησιμοποιώντας τον τίτλο ενός άρθρου του Τούρκου πολιτικού επιστήμονα Fikret Başkaya που δημοσιεύτηκε στο ένθετο «δρόμοι της Ιστορίας» της εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς» θα προσπαθήσω να ψηλαφήσουμε ένα ζήτημα που έτυχε και τυγχάνει μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου διαλόγου. Αυτό της τύχης που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής , άρα και των Ρωμιών, κατά την διαδικασία μετάβασης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό έθνος-κράτος.
Τι είναι η Μικρασιατική Καταστροφή ;
Γιατί βέβαια η Μικρασιατική Καταστροφή δεν είναι ο «συνωστισμός» στο λιμάνι της Σμύρνης στις 13 Σεπτέμβρη 1922 , ακόμη και αν τον ονομάσουμε «το κάψιμο της Σμύρνης από τα τουρκικά εθνικιστικά στρατεύματα» που είναι η πραγματικότητα ή όπως αλλιώς κάποιος ονομάζει το οδυνηρό πέσιμο της αυλαίας αυτής της διαδικασίας μετάβασης που συνέπεσε με την ήττα του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία.
Η Μικρασιατική Καταστροφή συνίσταται στο οριστικό ξεκλήρισμα των Ρωμιών της Ανατολής, από την εδώ και 3.000 παρουσία τους στις απέναντι ακτές του Αιγαίου . Αυτό είναι η Μικρασιατική Καταστροφή.
Βέβαια υπήρξε ο πόλεμος. Ο πόλεμος ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αμφότερες δεμένες με τις ιμπεριαλιστικές χώρες και συμφέροντα της εποχής, και που για μεν την Ελλάδα ο πόλεμος υπήρξε μια προσπάθεια για εθνική-αστική ολοκλήρωση για δε την Τουρκία μια προσπάθεια συγκρότησης έθνους κράτους. Να σημειώσουμε μόνο ότι για την περίπτωση της Τουρκίας υπάρχει μια δυστοκία στον από μαρξιστικής σκοπιάς χαρακτηρισμό αυτής της προσπάθειας, πχ αστικοδημοκρατική επανάσταση κλπ.
Ο πόλεμος, τα εγκλήματα κατά των αμάχων ένθεν και ένθεν συνέβαλαν στην βιαιότητα των πρακτικών της εθνοκάθαρσης, γενοκτονίας, ξεκληρίσματος ( ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε-δεν είναι το θέμα μας αυτό καθεαυτό ) και δεν ήταν η αιτία τους.
Γιατί η Μικρασιατική Καταστροφή άρχισε το 1914. Πέντε χρόνια πριν πόδι Έλληνα φαντάρου πατήσει στην Μικρά Ασία, πριν ακόμα οι δύο χώρες εμπλακούν στον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι η Μικρασιατική Καταστροφή θα συνέβαινε ούτως ή άλλως και ασχέτως του πολέμου. Όπως ακριβώς συναίβει με τους Αρμένιους.
Και για όλο αυτό το ζήτημα αυτό, δηλαδή της ιστορικής εμπειρίας των Ελλήνων της Ανατολής, ένα κομμάτι της προοδευτικής ιστοριογραφίας και διανόησης στην χώρα μας κρατά μιαν αμήχανη απόσταση από την ουσιαστική εξέτασή του. Η επιδερμική του δε προσέγγιση, συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει , αν μη τι άλλο, ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να υποβαθμίζει τα ιστορικά γεγονότα και ταυτόχρονα παραχωρεί «ελεύθερο χώρο» στις εθνικιστικές απόψεις που σε αυτά τα θέματα αλωνίζουν.
Έτσι στην καλύτερη περίπτωση φτάνουν σε ένα ισοζύγιο αίματος , εξισώνοντας εγκλήματα πολέμου που διέπραξε ο ελληνικός στρατός στην Μ. Ασία με το προδιαγεγραμμένο από το 1908 έγκλημα των Τούρκων εθνικιστών, μιλιταριστών κατά της ανθρωπότητας αυτό της γενοκτονίας όχι μόνον των Ελλήνων της Ανατολής αλλά και των Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων.
Αντίθετα με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα στην Τουρκία μεγάλη μερίδα της τουρκικής προοδευτικής διανόησης διαπραγματευόμενη το τελικό στάδιο μετάβασης από την πολυεθνική ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή του έθνους-κράτους θα αντιμετωπίσει με ενιαίο τρόπο τις διώξεις των μη μουσουλμανικών πληθυσμών και ουσιαστικά θα ταυτιστεί με την απόφαση που εξέδωσε στις 16 Δεκεμβρίου 2007 ο καθ’ ύλη αρμόδιος διεθνής οργανισμός (Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών-International Association of Genocide Scholars – IAGS) που μελετά το έγκλημα της γενοκτονίας από την πλευρά του διεθνούς δικαίου όπως αυτό ορίστηκε από τον ΟΗΕ το 1948 και όπου αναφέρεται : “..είναι πεποίθηση της διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας..” χρησιμοποιώντας τους όρους εθνοκάθαρση και γενοκτονία.
Οι δικοί μας Τούρκοι.
Ο Fikret Başkaya σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Φυλακίστηκε για τη συγγραφή του βιβλίου «Η χρεωκοπία του παραδείγματος. Κριτική στην επίσημη ιδεολογία». Μετά την αποφυλάκισή του δημιούργησε το Ίδρυμα «Φόρουμ Τουρκίας και Μέσης Ανατολής», που έγινε γνωστό ως «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Είναι από τους διανοούμενους που έχουν υποστεί τις περισσότερες διώξεις στην Τουρκία.
«..Η Ιστορία όταν γράφεται από τους κυρίαρχους παραγνωρίζει εντελώς την τύχη και το πεπρωμένο αυτών που έμειναν κάτω απ’ τα συντρίμμια. Προφανώς, όταν η ιστορία γράφεται απ’ αυτούς που καταστρέφουν, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί το δράμα των θυμάτων που καταπλακώθηκαν απ’ τα συντρίμμια. Η επίσημη ιστορία αγνόησε ότι αυτοί που καταστράφηκαν ήταν οι αρχαιότεροι με τις πιο βαθιές ρίζες λαοί.
Παρ’ όλο που έχει περάσει ένας περίπου αιώνας, συνεχίζεται επίμονα η στάση αυτή με την άρνηση της Ιστορίας… Ότι ξεριζώθηκαν οι αρχαίοι λαοί που ζούσαν στα χώματα, οι Ρωμιοί, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι.
Κοινή υπήρξε η τύχη των μη-μουσουλμανικών αυτών λαών με τις σφαγές, τις διώξεις, τις εξορίες και τις καταπιέσεις. …… Η εκρίζωση των μη-μουσουλμανικών λαών με δραματικό τρόπο…., σήμαινε ταυτόχρονα και πολιτιστική, μορφωτική και τεχνική ερήμωση. ….
. Αν είχαν αποφευχθεί αυτές οι ακρότητες και δεν γίνονταν σφάλματα, σήμερα θα ήμασταν μια πιο ευημερούσα, πιο δημοκρατική, πιο πολύχρωμη, πιο προοδευμένη πολιτισμικά και μορφωτικά κοινωνία….»
Η κοινωνική ανθρωπολόγος και συγγραφέας κα Pervin Erbil
Εργάζεται ως ερευνήτρια Κοινωνικών Επιστημών στο Ozgur Universite Forumu Vakfi. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο της «Η Νιόβη θρηνούσε για τη Μικρά Ασία».
Η Pervin Erbil λοιπόν υποστηρίζει ότι :
«..Η περίοδος μεταξύ των ετών 1914-1924 αποτελεί τον πιο τραγικό και μεγάλο κρίκο της αλυσίδας της εκκαθάρισης των Ρωμιών της Ανατολής. Τούτο διότι με τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης, ο πληθυσμός άνω των δυο εκατομμυρίων Ρωμιών στο τέλος της περιόδου μειώθηκε στους 120 χιλιάδες (σ.σ. Ρωμιοί της Πόλης, Ίμβρου, Τενέδου). Έχουμε να κάνουμε με την υλική και ηθική θυματοποίηση ενός πληθυσμού πλέον των 1.880.000 χιλ. ατόμων, ενός γηγενή λαού της Ανατολής του οποίου αφαιρέθηκε το δικαίωμα να ζήσει. Το οθωμανικό κράτος που βρίσκονταν στην κυριαρχία των Ενωτικών μετά από το πραξικόπημα στις αρχές του 1913, ενστερνίστηκε την πολιτική επιλογή όχι μόνο της εκκαθάρισης των Ρωμιών αλλά και όλων των μη μουσουλμανικών πληθυσμών και εφάρμοσε αυτήν την πολιτική χωρίς κανένα οίκτο και με μεθόδους άκρατης βίας..
Στην πλευρά αυτή της θάλασσας δεν είναι αρκετά γνωστές οι διαστάσεις της κοινωνικής τραγωδίας και τα επακόλουθά της που προέκυψαν κατά την εφαρμογή αυτής της κρατικά οργανωμένης πολιτικής της εκκαθάρισης.
Η «Ένωση και Πρόοδος» το 1913 παίρνοντας και την υποστήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού στον οικονομικό και τεχνικό τομέα καταλαμβάνει την εξουσία. ….
. Η πρώτη ενέργεια των Ενωτικών είναι η εκκαθάριση των Ρωμιών της Θράκης, των παραλίων του Αιγαίου και Μαρμαρά (Ιανουάριος-Αύγουστος 1914) και στη συνέχεια των Αρμενίων (έναρξη Απρίλιος 1915) που συμπεριλαμβάνουν εκτοπισμούς και σφαγές.
Μετά από ένα χρόνο, τον Νοέμβριο του 1916 στόχος είναι οι Ρωμιοί της Μαύρης Θάλασσας. Όλοι οι Ρωμιοί της παραλίας του Πόντου από την Τρίπολη μέχρι την Σαμψούντα χωρίς καμιά διάκριση παιδιών, γέρων, γυναικών εκδιώκονται από τα σπίτια τους, χωρίς να επιτραπεί να πάρουν τίποτα μαζί τους και οδηγούνται σε πορεία πολλών μηνών. Χάνουν την ζωή τους 350 χιλιάδες άτομα.
Στις δε άλλες περιοχές οι ρωμιοί άντρες επιστρατεύονται κατά περιόδους και οδηγούνται στα περιβόητα «Αμελέ Ταμπουρλαρί» (Τάγματα Εργασίας). Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ανθρώπων πεθαίνει από την πείνα, την κούραση, και τις ασθένειες, παλεύοντας με τις ψείρες.
Μετά από τη στρατιωτική απόβαση του ελληνικού κράτους στη Σμύρνη στις 15 Μαΐου 1919, το κράτος σκληραίνει τη στάση του προς τους Ρωμιούς της Ανατολής. Το κράτος συλλαμβάνει άντρες πάνω από 15 ετών, τους αλυσοδένει και τους εξορίζει. Μια εξορία που δεν έχει επιστροφή. …….
Οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν πράξη εκδίκησης αφού ξεκίνησαν πριν από τουλάχιστον πέντε χρόνια από την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Εξάλλου η εκκαθάριση είναι μέσα στο πρόγραμμα του κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος».
İsmail Beşikçi σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Άγκυρα. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Ατατούρκ της Άγκυρας (1964-1970) αλλά απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Κατά την περίοδο 1971-1999 έμεινε συνολικά 17 χρόνια στις φυλακές ως πολιτικός κρατούμενος για τις απόψεις του, τα βιβλία και τα άρθρα του.
Σε άρθρο του με τίτλο «Οι βάσεις του Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος»» και στην παράγραφο για τον
Τουρκικός καπιταλισμός και πρωταρχική συσσώρευση
΄Ενας στόχος στον οποίο το Κομιτάτο έδωσε πολύ μεγάλη σημασία ήταν η εθνικοποίηση της οικονομίας. Ο στόχος αυτός συνεπαγόταν την εκπόνηση μεθόδων για την αρπαγή από τα χέρια των Ελλήνων και των Αρμενίων του συσσωρευμένου κεφάλαιου, των μέσων βιομηχανικής παραγωγής και του εμπορίου. Σαν παράδειγμα αναφέρεται ότι στην αποτίμηση του βιομηχανικού δυναμικού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά το 1915, το 90% των βιομηχανικών εγκαταστάσεων στις περιοχές της Κωσταντινούπολης, του Αιγαίου καθώς και στην Κιλικία, βρισκόταν στον έλεγχο των Ελλήνων και των Αρμενίων.
Η «Ένωση και Πρόοδος» περίμενε τον κατάλληλο χρόνο για να εφαρμόσει τα σχέδιά της. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε την ευκαιρία αυτή στο Κομιτάτο. Μόλις άρχισε ο πόλεμος, άρχισε και η εξορία των Ελλήνων από τις περιοχές των παραλίων του Πόντου στη Μαύρη Θάλασσα, του Αιγαίου, της Προποντίδας και της Κεντρικής Μικράς Ασίας. Ο αρμενικός πληθυσμός θα υποστεί γενοκτονία με εκτοπισμούς και την ίδια μοίρα είχαν και οι Ασσύριοι.
Συμπληρώνοντας ότι :
Όταν ξεκίνησε η προσπάθεια της οργάνωσης και της εξέτασης των μεθόδων επαναδιοργάνωσης του οθωμανικού κράτους γύρω από τα τουρκικά στοιχεία, άρχισαν να εμφανίζονται τα εμπόδια και οι δυσκολίες. ….. Στην πληθυσμιακή συγκρότηση του νέου κράτους δεν έπρεπε να υπάρχει θέση για τα χριστιανικά στοιχεία του πληθυσμού, όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, καθώς τα μη τουρκικά στοιχεία (όπως οι Κούρδοι) και τα μη μουσουλμανικά, όπως οι Αλεβίτες.
Για τον λόγο αυτό ετοιμάστηκαν λεπτομερή σχέδια για κάθε περίπτωση. Οι Έλληνες και Αρμένιοι θα έπρεπε να εκριζωθούν από την πληθυσμιακή συγκρότηση του νέου τουρκικού κράτους…»
Ο Mehmet Akyol στο άρθρο του με τίτλο
«Τα χρόνια 1915-1923 είναι της Εθνοκάθαρσης» θα έρθει ακριβώς να επιβεβαιώσει τα παραπάνω :
«…Στις αναφερόμενες γεωγραφικές περιοχές… οι Τουρκικοί πληθυσμοί που επιδιωκόταν να στηριχθεί η νέα στρατηγική …, ήταν μια ισχνή μειοψηφία. Σύμφωνα με την Οθωμανική απογραφή πληθυσμού το ποσοστό των μη-Μουσουλμάνων μέσα στα σημερινά όρια της Τουρκίας ξεπερνούσε το 40%. Στο υπόλοιπο 60% το ποσοστό των εθνικών Τούρκων ήταν μόλις 12%. Για αυτό τον λόγο, επειδή δεν ήταν δυνατή η εγκαθίδρυση μιας κυριαρχίας που θα βασιζόταν στην πληθυσμιακή υπεροχή των Μουσουλμάνων επί των μη-Μουσουλμάνων, η εθνική εκκαθάριση των μη-Μουσουλμανικών πληθυσμών επιλέγεται ως βασική πολιτική…»
Και συνεχίζοντας :
“.. Αρκετό χρόνο πριν την έναρξη του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου όταν ο Πρέσβης των Η.Π.Α την Κωνσταντινούπολη Χ.Μοργεντάου αναφέρει στα απομνημονεύματα ότι όταν συναντήθηκε με τον ισχυρότερο παράγοντα των Νεότουρκων Ταλαάτ Πασά του είπε ότι «αντιτίθεται σφόδρα κατά των διώξεων κατά των Ρωμιών», ο δεύτερος των απάντησε ως εξής : «τα ξένα αυτά στοιχεία πάντοτε απεργαζόντουσαν το κακό κατά της Τουρκίας, Λόγω της εχθρότητας αυτών των εντόπιων λαών χάσαμε επαρχίες…. Αν θα επιβιώσει η Τουρκία με τα εδάφη που της έμειναν θα πρέπει να γλυτώσει από αυτούς τους ξένους λαούς…..
«Αυτοί οι ξένοι λαοί» όπως τους αποκαλούσε ήταν κατ’ αρχή οι μη-Μουσουλμάνοι και αποτελούσαν σε ποσοστό πάνω από 60% του πληθυσμού στη Σμύρνη και 50% στην Κωνσταντινούπολη. …..
Στα χρόνια του πολέμου η πολιτική αυτή της Εθνοκάθαρσης μετατράπηκε σε επίσημη πολιτική εκτοπισμών. Η απόφαση της 24 Απριλίου 1915 για την εξόντωση των Αρμενίων ήταν μια κυβερνητική απόφαση….
… Το 1916 υπήρξε μια δεύτερη απόφαση εκτοπισμών κατά των Ρωμιών και τα υπάρχοντα και οι περιουσίες τους, διετέθησαν στον έλεγχο των «Επιτροπών Εγκαταλειμμένων περιουσιών». Επίσημα φαινόταν σαν μια απόφαση εκτοπισμού ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια πράξη εθνοκάθαρσης….
και καταλήγει :
… Με τέτοιες μεθόδους εθνοκαθάρσεων και με βάση την άρνηση της εθνικής ύπαρξης λαών, εγκαθιδρύθηκε το νέο Τουρκικό κράτος.»
Έτσι ο Halil Berktay, (ιστορικός, διδάσκει ιστορία και ιστοριογραφία του τουρκικού εθνικισμού στον 20ό αιώνα στο Πανεπιστήμιο Sabanc) απαντώντας σε μια ερώτηση για την γενοκτονία των Ποντίων στην εφημερίδα «Βήμα 30/11/2010» επισημαίνει ότι :
“…. οι Ενωτικοί, δηλαδή η ηγεσία της επιτροπής Ένωσης και Προόδου, κυρίως δε ο Ταλάτ, είχαν ένα μαζικό σχέδιο για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας. Και αυτό εφαρμόστηκε στους Αρμενίους, τους Ποντίους και τους Ασσυρίους. Προτιμώ να το βλέπω ως ένα ενιαίο σχέδιο, που το κάνει πιο εύκολα συζητήσιμο και κατανοητό..»
Ο Taner Akçam, ιστορικός και διδάσκει στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Clark της Μασαχουσέτης στην μελέτη του «Οι εκτοπίσεις και οι σφαγές των Ελλήνων του 1913-1914: Πρόβα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων» κινείται στο ίδιο μήκος κύματος :
«Όλες οι διαθέσιμες οθωμανικές πηγές καταδεικνύουν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: πριν τον πόλεμο, η Επιτροπή Ένωσης και Προόδου (ΕΕΠ), αφού πρώτα σχεδίασε και έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο με στόχο την –με δικά τους λόγια– «απελευθέρωση από τα μη-τουρκικά στοιχεία» της περιοχής του Αιγαίου, στη συνέχεια, και με πρόσχημα τον πόλεμο, επεξέτειναν το εν λόγω σχέδιο ώστε να περιλαμβάνει ολόκληρη την Ανατολία».
Ali Sait Çetinoğlu , ακαδημαϊκός, στο άρθρο του « Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου»
«..Οι Γερμανοί κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να φανατίσουν τους Τούρκους εναντίον των μη-μουσουλμανικών λαών της Αυτοκρατορίας μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Στα πλαίσια αυτά ο γερμανός Στρατάρχης Λίμαν Φον Σάντερς το 1916 είχε διατάξει τον εκτοπισμό των Ελλήνων από τα παράλια. Ο ίδιος όταν βλέπει ότι παρά όλους τους εκτοπισμούς, οι Έλληνες του Αϊβαλί μένουν ακόμα στα σπίτια τους θα διατάξει το Πάσχα του 1917 τον εκτοπισμό τους λέγοντας «Δεν διώξατε ακόμα αυτούς τους άπιστους»! Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός θέλει μια Ανατολή που θα έχει εκκαθαριστεί από τα χριστιανικά της στοιχεία. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τις άλλες δυτικές δυνάμεις, την Αγγλία, την Γαλλία, τις Η.Π.Α. και την Ιταλία, αν μελετήσουμε τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια του Πολέμου και μετά. Δεν είναι αδικία να πούμε ότι αυτά τα κράτη έμειναν αδιάφορα στην εξόντωση των αρχαίων λαών της Ανατολής…»
Του Recep Maraşlı
Ο Μύθος του “Τουρκικού Εθνικοαπελευθερωτικού Πολέμου ”
«… Με τα δεδομένα της Γερμανικής Πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη (ας λάβουμε υπόψη ότι η Γερμανία όντας σύμμαχος δεν θα παραχάραζε αρνητικά τα δεδομένα κατά του Οθωμανικού Κράτους) πριν από το 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσαν 2.5 εκατομμύρια Αρμένιοι. Επιπλέον, σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο από το 1908 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Βουλή για κάθε έδρα αντιστοιχούσαν 100.000 άτομα. Στην τελευταία Οθωμανική Βουλή υπήρχαν 27 Έλληνες (Ρωμιοί Ορθόδοξοι) Βουλευτές, πράγμα που δείχνει ότι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσαν περίπου 2.7 εκατομμύρια Ρωμιοί – Ορθόδοξοι.
Γιατί; Τι συνέβη στους ανθρώπους αυτούς; Η γεωγραφική αυτή περιοχή φιλοξενούσε για χιλιάδες χρόνια τις διαφορετικές εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές κοινότητες και τις ιστορικές κληρονομιές τους. Στις περιοχές Μικρασίας, Πόντου, Λαζικής, Καππαδοκίας, Κιλικίας, Δυτικής Αρμενίας, Κουρδιστάν και της άγνωστης χώρας της Ασσυρίας….. σύμφωνα με τις Οθωμανικές καταγραφές εντός των συνόρων του κράτους υπήρχαν 2538 εκκλησίες, 451 μονές και 2 χιλιάδες σχολεία. Σήμερα οι αριθμοί αυτοί δεν υπερβαίνουν τα δάκτυλα ενός χεριού. Τα υπόλοιπα κτίρια, όσα έχουν γλυτώσει από κατεδάφιση, είναι είτε ερείπια ή σταύλοι. Τι συνέβη στους πιστούς των εκκλησιών, τους μαθητές των σχολείων, τι έγινε στα δικαιώματα και τα δίκαια αυτών…..
Όλη αυτή η διαδικασία πώς μπορεί να επονομαστεί ως “Τουρκικός Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας” χωρίς να χρησιμοποιηθούν οι έννοιες “εθνοκάθαρσης”, “εξορίας”, “γενοκτονίας”, “αφομοίωσης” και “εθνο- καταπίεσης”;
Η υπό συζήτηση διαδικασία αν και μπορεί να συμπεριλαμβάνει “ένα εθνικό αγώνα”, αυτή, δεν περιείχε καθόλου αντι-ιμπεριαλιστικό και ούτε ένα προοδευτικό δημοκρατικό χαρακτήρα. Το επονομαζόμενο “Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα της Ανατολής” ουσιαστικά ήταν η ίδρυση ενός έθνους – κράτους από ένα μόνο αποκλειστικά έθνος που απαλλάχθηκε από τις υπόλοιπες οντότητες που συναποτελούσαν την πολυεθνική και πολυπολιτισμική κοινωνία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…»
Η συγγραφέας Sibel Özbudun
Πραγματευόμενη το ζήτημα της αρπαγής των περιουσιών των χριστιανικών πληθυσμών την περίοδο 1914-1923
…πρώτον, η νέα τουρκική αστική τάξη εξασφάλισε την πρώτη συγκέντρωση κεφαλαίου με την εκκαθάριση των μη-μουσουλμανικών περιουσιών και ιδιοκτησιών… (συμπεριλαμβανομένου και το Προεδρικού Μεγάρου του Τσάνκαγια)
Είναι προφανές ότι στα θεμέλια του ρεμπουπλικανικού καθεστώτος βρίσκεται η «Μεγάλη Καταστροφή»
……Η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσπαθεί η κατευθυνόμενη επίσημη κρατική προπαγάνδα [χρησιμοποιώντας επιχειρήματα όπως: αλληλοσφαγή; παιχνίδι του ιμπεριαλισμού; …θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του εκτοπισμού; Και τέλος «ας αφήσουμε το ζήτημα στους ιστορικούς»…] η αλήθεια συνέχεια βγαίνει στο φως.
Όμως, μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να βγει στην επιφάνεια. Κατ’ εμέ, στην Γενοκτονία ή στην Μεγάλη Καταστροφή υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τον αριθμό των νεκρών…. (μάλιστα έτσι, 1,5 εκατομύριο, 1 εκατομμύριο, 700 χιλιάδες, 300 χιλιάδες κ.τ.λ…. αν οι αριθμοί ήταν 10 χιλιάδες ή 5 χιλιάδες νεκροί. Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι αθώοι άνθρωποι που η μόνη τους έγνοια ήταν να ζήσουν ήρεμα, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα;)
Η αιτία που πρέπει να αποκαλυφθεί αυτή η αλήθεια είναι η άπειρη έκταση της λήθης και της καταραμένης σιωπής.
. Αυτό το καθήκον μπορούν να το αναλάβουν και να το διεκπεραιώσουν αυτοί που δεν έκλεψαν ούτε μια μπουκιά από τους μη-μουσουλμάνους , που είναι οι φτωχοί Τούρκοι και Κούρδοι. Το μόνο ατόπημα που αυτοί έχουν κάνει είναι ότι έχουν πέσει θύματα της σοβινιστικής προπαγάνδας κατά της αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Με άλλα λόγια το καθήκον αυτό μπορούν να το κάνουν «αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους».
Αυτά όσον αφορά τους Τούρκους. Σαν συμπέρασμα θα μπορούσαμε να πούμε αυτό που στην αρχή ανέφερα. Αυτό το κομμάτι της τουρκικής προοδευτικής διανόησης αντιμετωπίζει με έναν ενιαίο τρόπο το ξεκλήρισμα των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας θεωρώντας το ως αποτέλεσμα της δημιουργίας του τουρκικού έθνους-κράτους.
Σε αρκετούς δε από αυτούς, στους πιο λόγιους, είναι εμφανές το αίσθημα της απώλειας, και προσεγγίζουν τα θέματα , όπως λέει και ο Ορχάν Παμούκ «με την θλίψη της γνώσης ότι ο πολιτισμός εκείνος έχει πεθάνει και δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω, έχει χαθεί»
Εμείς….Αν και πέρασε ένας περίπου αιώνας από τότε και όπου το υπέροχο μωσαϊκό των λαών της Ανατολής βρίσκεται, οριστικά πια, κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών , των σχολείων και των θεάτρων του , εμείς εδώ επιμένουμε στην άρνηση……..
Όμως η άρνηση της Ιστορίας δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε η Ιστορία.